Nowa seria opowieści-albumów stworzona została z myślą o tych Czytelnikach, którzy w przystępny i atrakcyjny sposób chcieliby poznać tajniki malarstwa i dramatyczne losy artystów. Każda książka ma piękną twarda oprawę, kredowy papier, cieszącą oko czytelnika czcionkę, przejrzystą kompozycję stron, kilkadziesiąt reprodukcji wybitnych dzieł. Tomy tej serii złożą się z czasem na piękną kolekcję, obejmującą dzieje ojczystego malarstwa oraz odzwierciedlonej w nim historii i tradycji.

Maksymilian Gierymski był pierwszym malarzem polskim, który umiał dostrzec piękno i poezję w codziennej prozie życia, w szarej powszechnej rzeczywistości prowincjonalnych miasteczek, w ubogich i smutnych jesiennych krajobrazach, będących tłem dla znużonych żołnierzy lub wytwornych jeźdzów z epoki rokoka. Utrwalony na jego płótnach świat był najczęściej czułym przypomnieniem kraju rodzinnego, przepuszczonym przez filtr wyobraźni realisty perfeksyjnie władającego środkami warsztatowymi. Ten przedstawiciel pokolenia pozytywistów, od dziecka zafascynowany poezją romantyczną, łączył w sobie chłodny racjonalizm z romantyczną wrażliwością i uczuciowością. Jego postawę artystyczną cechował brak wszelkiej ostentacji.

Na grobie Bolesława Prusa wyryto napis äSerce sercö, bo los najuboższych, pokrzywdzonych, niekochanych nigdy nie był mu obojętny. Sylwetki takich ludzi opisał w swoich nowelach: nierozumianego przez środowisko młodego artysty-rzeźbiarza Antka, prostego chłopa Michałka zagubionego w wielkim mieście; kalekiej dziewczynki, która została skazana na ciszę warszawskiej kamienicy...

Dla samozwańczego „starego świntucha” alkohol był niszczycielską muzą, odpowiedzialną w tym samym stopniu za największe pisarskie wzloty, jak i najbardziej dotkliwe życiowe upadki. Był wytrychem i kluczem do wszelkich drzwi: pozwalał mu znosić samotność i towarzystwo, być poetą, kochankiem, przyjacielem. Zbiór „O piciu”, zredagowany przez Abla Debritto, to mieszanka prozy i poezji, tekstów mocnych, smutnych i ironicznych, doskonale opisujących tę skomplikowaną „relację” twórcy i zatrutego źródła. Lektura uderzająca do głowy i obowiązkowa dla miłośników bezkompromisowego i boleśnie szczerego pisarstwa Bukowskiego.

Sokrates został skazany, przez sąd ateński w 399 r. p.n.e. za ateizm i deprawowanie młodzieży. Proces ten miał charakter polityczny, gdyż filozof naraził się zamożnym i wpływowym Ateńczykom. Jego oskarżycielami byli: Meletos i Anytos. Obrona Sokratesa to zapis mowy, jaką Sokrates wygłosił podczas swojego procesu, po którym został skazany na śmierć. Platon, jego uczeń, towarzyszył swemu mistrzowi w czasie procesu i zapamiętał jego słowa, które ujął potem w ramy mowy obrończej. Sokrates odpiera kolejne zarzuty stawiane mu przez oskarżycieli, przede wszystkim Meletosa. Absurdem jest, że nie wierzy w bogów. Nie tylko wierzy, ale skrupulatnie wykonuje ich wolę, a tą wolą jest uświadamianie ludziom ich niewiedzy i skłanianie do refleksji na sobą i światem. Sokrates czuje się powołany do wyświetlania prawdy. Taką misję otrzymał w Delfach, kiedy to wyrocznia powiedziała, że z żyjących najmądrzejszy jest Sokrates. Świadkiem tego był jego przyjaciel Chajrefont, który niestety już nie żyje. Sokrates nie odebrał słów wyroczni powierzchownie, ale głęboko się nad nimi zastanowił i doszedł do wniosku, że powiedziała tak dlatego, że on wie, "że nic nie wie". Zdaje sobie sprawę ze swojej niewiedzy i czuje potrzebę poszukiwania prawdy i demaskowania fałszywej wiedzy. Stąd przez całe swoje życie chodził po ulicach Aten i namawiał ludzi do refleksji nad ich własną niewiedzą. Sokrates zdaje sobie sprawę z tego, że takie zachowanie musi razić obywateli przeświadczonych o swojej rozległej wiedzy, ale to nie jest dla niego powód zaprzestania działalności dydaktyczni-filozoficznej. Uważa, że "karą" za nią powinno być dożywotnie darmowe utrzymanie go przez miasto, którego mieszkańcom próbował otwierać oczy na prawdę. Po ogłoszeniu wyroku śmierci Sokrates zachowuje spokój i godność. Przepowiada, że jego postać będzie znana przez wieki, a Ateńczycy będą się cieszyli niechlubną sławą za to, że skazali na śmierć jednego z najbardziej wartościowych mieszkańców swojego miasta.

Piotr Michałowski (1800-1855) był wybitnym polskim malarzem wieku romantyzmu. Jako w zamożny ziemianin swych obrazów w Polsce nie wystawiał i nie sprzedawał, toteż dzieła jego podbiły publiczność dopiero wiele lat po jego śmierci. Malował pełne dynamiki sceny batalistyczne, zwłaszcza związane z legendą napoleońską, dawnych hetmanów i rycerzy, współczesnych mu jeźdźców, amazonki, dzieci na kucykach i osiołkach oraz przepojone prawdą psychologiczną wizerunki chłopów pańszczyźnianych, Żydów, starych żołnierzy.