Osobista opowieść Ojca Świętego o własnym życiu, uzupełniona cytatami z całego dorobku pisarskiego Karola Wojtyły, głównie z pism pochodzących z okresu pontyfikatu, zwłaszcza przemówień, kazań i wspomnień. Znalazły się tu również fragmenty utworów poetyckich i dramaturgicznych oraz wywiadów i listów. Całość uzupełniona zdjęciami.

Baudolino, czternastoletni chłopski syn, obdarzony bystrym umysłem i fantazją, przyprowadza pod rodzicielski dach zabłąkanego wśród mgieł i moczarów rycerza. Nieznajomym gościem okaże się Fryderyk Barbarossa. Chłopak zdobywa sympatię cesarza, ten zaś zabierze go ze sobą w świat i pokocha jak syna. Baudolino lubi opowiadać i zmyślać, przy czym jakimś cudem wszystko, co wymyślił, staje się rzeczywistością. I tak któregoś razu, ku pożytkowi przybranego ojca, układa legendarny list księdza Jana; obiecuje w nim zachodniemu światu bajeczne królestwo na Wschodzie, rządzone przez chrześcijańskiego króla. Fryderyk, wyruszając na wyprawę krzyżową, chce także dotrzeć do mitycznego królestwa. Po jego śmierci, niespodziewanej i tajemniczej, Baudolino kontynuuje wędrówkę, przeżywa niezwykłe przygody i spotyka najdziwniejsze istoty. Swe dzieje opowiada Niketasowi, bizantyjskiemu historykowi, w czasie gdy krzyżowcy plądrują Konstantynopol. Dopiero wtedy zaczyna pojmować rzeczy, których dotąd nie rozumiał.

Katolicki ksiądz, Kazimierz, jest wśród swoich parafian bardzo szanowany. Nie tylko czyni kapłańską posługę, jest także powiernikiem wiernych i zwyczajowo rozstrzyga lokalne konflikty. Stawiany na piedestale, pomagając innym, czuje się osamotniony. Wkrótce między nim i rabinem Chilem nawiązuje się nić porozumienia i przyjaźni. Wybuch wojny nie przerywa dopiero co powstałej zażyłości, wręcz zacieśnia i buduje niezwykłą relację. Pewnego dnia Kazimierz zauważa córkę rabina, Rachelę, przechadzającą się po rynku pod rękę z niemieckim żołnierzem...

„Czarny humor” to zbiór anegdot, żartów i zabawnych historii z życia księży, parafii, z wizyt duszpasterskich, ślubów, pogrzebów i wszelkich „kościelno-parafialnych” okoliczności, w których nietrudno o komiczne wpadki. To lektura, przy której (gwarantujemy!) będziesz płakać ze śmiechu. To żywy dowód, że Kościół tworzą normalni ludzie, którym śmieszne sytuacje, gafy i przejęzyczenia zdarzają się bardzo często. I wbrew opinii wielu, okazuje się, że poczucie humoru i dystans do siebie w Kościele są równie ważne jak modlitwa czy pracowitość. Najciekawsze tego typu historie specjalnie dla Ciebie opowiedzieli: legenda polskiego kaznodziejstwa - ks. Piotr Pawlukiewicz i jego serdeczny przyjaciel - ks. Bogusław Kowalski. KS. PIOTR PAWLUKIEWICZ Dla wielu ludzi jest marką samą w sobie. Legenda polskiego kaznodziejstwa. Na jego kazaniach wychowały się pokolenia. Kochany przez wiernych, ceniony przez innych kaznodziei. Absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Akademii Papieskiej w Krakowie i Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor serii nagrań “Sex, poezja, czy rzemiosło”, kilkunastu książek i współautor bestselleru “Czarny humor”. Głosił rekolekcje w wielu miastach Polski, a także w Sztokholmie, Londynie, Dortmundzie, Zurichu, Bernie, Rzymie i Budapeszcie. Jego przesłanie “świat potrzebuje ludzi, którzy robią to, co ich ożywia” dało początek marce RTCK. ks. Bogusław Kowalski Znany kaznodzieja, słynny z serii „Czarny humor”, proboszcz parafii katedralnej archidiecezji warszawsko-praskiej, były piłkarz, a dziś kibic Legii i reprezentacji Polski, przyjaciel księdza Piotra Pawlukiewicza, człowiek z niesamowitym poczuciem humoru. [www.platon.com.pl]

Obszerna biografia obejmuje okres przedwatykański Karola Wojtyly, a także pierwsze 19 lat pontyfikatu Jana Pawła II. Bardzo rzetelnie zdokumentowana książka, rzuca nieznane światło na szereg decyzji Jana Pawła II, a także ujawnia ich tło. Dodatkowej pikanterii dodaje fakt, że autor jest Amerykaninem i nie patrzy na Ojca św. poprzez pryzmat Jego europejskości. Poważna, interesująca praca, której znaczenie było przez długi czas przez środowiska nieżyczliwe papieżowi pomniejszane. Książka miała mieć swoją kontynuację, jednakże autor, laureat Nagrody Pulitzera przedwcześnie zmarł na raka.

Autor i jednocześnie bohater tej powieści, ks. Arkadiusz Paśnik, to człowiek z wykraczającą poza jego życie niezwykłą historią, którą opisał już w książkach Obietnica i Znamię. W pewnym momencie swojego życia zrozumiał, że otrzymał dar. Pisze o drodze do niego i o dzieleniu się tym darem z innymi. To książka dla każdego i o każdym z nas. Nie ma w niej moralizatorstwa, kaznodziejstwa. Jest za to historia człowieka, w której może się przejrzeć każdy. „Od dwudziestu lat jako ksiądz towarzyszę ludziom. Nie brakuje wśród nich głęboko zranionych. Uczciwie stwierdzam, że nie udało mi się nikogo uzdrowić. Nie udało mi się sprawić, by drugi człowiek stał się wolny od wyrządzonej mu krzywdy. Przez lata kapłańskiej służby szukałem cudownego lekarstwa. Magicznej recepty. By móc leczyć cudze i swoje rany. Nie znalazłem. Szukali go dla mnie inni. Choć tak bardzo się starali, nie znaleźli. Ja też nie zostałem uzdrowiony. Wciąż jestem, jaki byłem. Rany zabliźniają się i krwawią. Krwawią i zabliźniają się. Okazało się, że w moim życiu uzdrowienie nie jest najważniejsze. Najważniejszy jest dar, który wszystko zmienia. Miłość. Ona dodała mi sił, by dźwigać siebie i innych. By w ogóle żyć. Miłość nie usunęła moich ran, ale przyniosła odwagę. Siłę do codziennego pokonywania siebie”.

Był inspiracją dla milionów ludzi - wierzących i niewierzących. Każdy, kto go słuchał, czuł: on mnie rozumie. Ksiądz Jan nie oferował tanich rad ani łatwych pocieszeń. Swoim życiem mówił: nie odpuszczaj sobie, a dasz radę, wstaniesz. Do końca żył na pełnej petardzie. Ostatnie tygodnie spędził, odpowiadając na pytania o sprawy najtrudniejsze i najważniejsze. Wraz z Joanną Podsadecką zaprosił do rozmowy swoich Czytelników. Wasze pytania były bardzo osobiste, odważne, szczere aż do bólu. Ksiądz Jan każdego chciał wysłuchać, zrozumieć, każdemu dać coś z siebie. Odpowiadał w swoim stylu, błyskotliwie i z dozą ironii (nie chciał mówić jedynie o tym, co denerwuje go w księżach: Nie wystarczyłoby miejsca w książce). Ta książka to pożegnanie, ale nie ostatni rozdział. Następny napiszesz Ty.

Ostatnia rozmowa z księdzem Janem Kaczkowskim. Był inspiracją dla milionów ludzi - wierzących i niewierzących. Każdy, kto go słuchał, czuł: on mnie rozumie. Ksiądz Jan nie oferował tanich rad ani łatwych pocieszeń. Swoim życiem mówił: nie odpuszczaj sobie, a dasz radę, wstaniesz. Do końca żył na pełnej petardzie. Ostatnie tygodnie spędził, odpowiadając na pytania o sprawy najtrudniejsze i najważniejsze. Wraz z Joanną Podsadecką zaprosił do rozmowy swoich Czytelników. Wasze pytania były bardzo osobiste, odważne, szczere aż do bólu. Ksiądz Jan każdego chciał wysłuchać, zrozumieć, każdemu dać coś z siebie. Odpowiadał w swoim stylu, błyskotliwie i z dozą ironii (nie chciał mówić jedynie o tym, co denerwuje go w księżach: Nie wystarczyłoby miejsca w książce). Ta książka to pożegnanie, ale nie ostatni rozdział. Następny napiszesz Ty.

Donos na Wojtyłę. Karol Wojtyła w teczkach bezpieki to pierwsze książkowe opracowanie materiałów, które tajne służby PRL zgromadziły podczas trwającej kilkadziesiąt lat inwigilacji przyszłego papieża. Marek Lasota analizuje mechanizmy działania bezpieki, wzrastający strach władz partii przed charyzmatycznym kapłanem, próby ograniczania wzrostu jego autorytetu czy prowokacje mające na celu skłócenie go z prymasem Stefanem Wyszyńskim. Przedstawia sposoby werbowania agentów zarówno wśród ludzi Kościoła, jak i świeckich oraz metody wykorzystania informacji pozyskanych od donosicieli. Jednocześnie Donos na Wojtyłę ukazuje kompletną bezsilność bezpieki wobec wyzwania, jakie stanowił dla niej krakowski ksiądz, a potem biskup, arcybiskup i kardynał. Ponadto książka prezentuje galerię współpracowników tajnych służb i odsłania często bardzo niskie pobudki ich działania. Wartość Donosu na Wojtyłę dodatkowo podnoszą obszernie cytowane fragmenty dokumentów: donosów agentów i operacyjnych analiz pisanych przez funkcjonariuszy. Książkę uzupełniają reprodukcje archiwalnych zdjęć oraz skany najciekawszych dokumentów. Książka otrzymała nagrodę FENIKS 2007

Zawsze w cieniu. Zawsze potrzebni. Wreszcie docenieni. Kapelani Powstania Warszawskiego.

Gdy kapituluje Starówka, żal za grzechy i rozgrzeszenie stają się cenniejsze niż życie. Generał Antoni Chruściel "Monter" "poleca wprowadzenie w oddziałach jednolitych modlitw porannych i wieczornych". Wśród ruin nie milkną nabożeństwa. W pierwszą niedzielę Powstania na Powiślu mszę celebruje kapelan oddziału "Konrad". Kapelani Powstania. Było ich około stu pięćdziesięciu. Czterdziestu zginęło w czasie sześćdziesięciu trzech dni walk. Pierwszym, który poległ tuż po rozpoczęciu Godziny „W”, był ksiądz Tadeusz Burzyński; dziś jest kandydatem na ołtarze. Dominikanina Michała Czartoryskiego i pallotyna Józefa Stanka beatyfikował Jan Paweł II. Jan Zieja wciąż zawstydza ewangeliczną prostotą życia. Wszyscy dopiero dziś odzyskują miano bohaterów.

Stanisław Zasada stworzył porywające portrety dziesięciu kapelanów Powstania Warszawskiego, księży, którzy towarzyszyli powstańcom roku 1944 i sami walczyli. Ich życiorysy są dowodem na to, jak potężna jest siła Ducha. Nawet w obliczu klęski. Pisząc o ludziach walczących w Powstaniu Warszawskim, zbyt nachalnie eksponujemy ich heroizm. Chętnie podejmujemy spory o sens Powstania, zderzając romantyczne, desperackie wołanie o nadzieję w beznadziejności z chłodnym racjonalizmem Jasienicy lub Cata-Mackiewicza.