Książka napisana przez wybitne autorytety z danej dziedziny, w przystępny sposób wprowadzająca w problematykę, znakomita również do samodzielnego studiowania, do wykorzystania jako podręcznik.

Filozofia została przetłumaczona na wiele języków i kolejne edycje cieszą się niezmiennym powodzeniem. Na wielu uniwersytetach używa się jej jako podręcznika dla studentów m in. pedagogiki, socjologii, językoznawstwa, filologii, teologii, psychologii i nauk przyrodniczych. Uznana jako jedno z najprostszych wprowadzeń do filozofii.

Wielki esej jednego z najwybitniejszych polskich filozofów, stanowiący znakomity podręcznik z dziedziny historii myśli filozoficznej epoki starożytności. W dziele tym skompresowana została szeroka panorama refleksyjna, która opiewa m.in. jońskie zasady prapoczątków uniwersum przyrody, grecki racjonalizm humanistyczny, hellenistyczną filozofię życia, a także pogłębiony przegląd teistyczno-filozoficznych rozwazań ludzi epoki Cesarstwa Rzymskiego.

Obszerne dzieło znanego polskiego filozofa oraz historyka refleksji filozoficznej, Jana Legowicza. Dzieje filozofii mediewicznej skomprymowane zostały poprzez periodyzację na sześć wielkich okresów. Autor, zachowując porządek chronologiczny progresji średniowiecznych nurtów, obszernie omawia ich istotę oraz znaczenie. Omówione zostały m.in. rola Cesarstwa Bizantyjskiego w rozwoju myśli filozoficznej epoki, wpływ umysłowości arabskiej na postęp filozoficzny Europy Zachodniej, doktrynalna współzależność rozwoju filozofii w świecie muzułmańskim, metodologiczne konotacje myśli żydowskiej z filozofią łacińskiego Zachodu, w tym żydowski mistycyzm teozoficzny, judaistyczny neoplatonizm oraz neoplatoński arystotelizm. Kolejną wielką płaszczyznę deliberacji filozofa stanowi dialektyczno-metodologiczny zwrot ku rozumowi. Wpisane zostały weń refleksje nad znaczeniem rozumu w procesie racjonalistycznych odniesień natury kulturowej, dialektyką i autorytetem rozumu, a także antydialektycznym sprzeciwie wobec niego. Autor peroruje nad dysonansem pomiędzy rozumem, a mistycyzmem, przybliża czytelnikowi zagadnienia mistycyzmu doktrynalno-ideowego oraz doktrynalno-teoretycznego. Opis rozwoju filozofii średniowiecznej zwieńczony, zaś został rozważaniem nad rolami rozumu i filozofii w okresie przeobrażeń doktrynalnych, tradycyjno-doktrynalnym odwrocie od filozofii, scholastycznycm i antyteokratycznym radykalizmem umysłowym.

O ileż Marek Aureliusz okazuje się bardziej ludzki, kiedy usiłujemy go uchwycić i śledzić w całej jego złożoności, posługując się wszelkimi faktami i wszelkimi elementami, na które istnieje to lub inne świadectwo - z drugiej zaś strony wstrzymując się od zmyślania, komponowania jakiegokolwiek z nich. O ileż jest bardziej zrozumiały, jeśli staramy się uchwycić liczne i subtelne więzy łączące go z epoką. Epoką nader podobną do naszej - pełną zamieszek, okrutną, twardą, lecz pasjonującą.

Sokrates został skazany, przez sąd ateński w 399 r. p.n.e. za ateizm i deprawowanie młodzieży. Proces ten miał charakter polityczny, gdyż filozof naraził się zamożnym i wpływowym Ateńczykom. Jego oskarżycielami byli: Meletos i Anytos. Obrona Sokratesa to zapis mowy, jaką Sokrates wygłosił podczas swojego procesu, po którym został skazany na śmierć. Platon, jego uczeń, towarzyszył swemu mistrzowi w czasie procesu i zapamiętał jego słowa, które ujął potem w ramy mowy obrończej. Sokrates odpiera kolejne zarzuty stawiane mu przez oskarżycieli, przede wszystkim Meletosa. Absurdem jest, że nie wierzy w bogów. Nie tylko wierzy, ale skrupulatnie wykonuje ich wolę, a tą wolą jest uświadamianie ludziom ich niewiedzy i skłanianie do refleksji na sobą i światem. Sokrates czuje się powołany do wyświetlania prawdy. Taką misję otrzymał w Delfach, kiedy to wyrocznia powiedziała, że z żyjących najmądrzejszy jest Sokrates. Świadkiem tego był jego przyjaciel Chajrefont, który niestety już nie żyje. Sokrates nie odebrał słów wyroczni powierzchownie, ale głęboko się nad nimi zastanowił i doszedł do wniosku, że powiedziała tak dlatego, że on wie, "że nic nie wie". Zdaje sobie sprawę ze swojej niewiedzy i czuje potrzebę poszukiwania prawdy i demaskowania fałszywej wiedzy. Stąd przez całe swoje życie chodził po ulicach Aten i namawiał ludzi do refleksji nad ich własną niewiedzą. Sokrates zdaje sobie sprawę z tego, że takie zachowanie musi razić obywateli przeświadczonych o swojej rozległej wiedzy, ale to nie jest dla niego powód zaprzestania działalności dydaktyczni-filozoficznej. Uważa, że "karą" za nią powinno być dożywotnie darmowe utrzymanie go przez miasto, którego mieszkańcom próbował otwierać oczy na prawdę. Po ogłoszeniu wyroku śmierci Sokrates zachowuje spokój i godność. Przepowiada, że jego postać będzie znana przez wieki, a Ateńczycy będą się cieszyli niechlubną sławą za to, że skazali na śmierć jednego z najbardziej wartościowych mieszkańców swojego miasta.