Opowieść o Palmyrze, stolicy królowej Zenobii. Łączy w sobie autentyczną relację reporterską z fikcją literacką. Egzotyka środowiska i interesujący wątek fabularny rzucona na tło prawdziwych wydarzeń czynią z tej książki lekturę ciekawą i pożyteczną.

Jest to opowieść o losach czterech chłopców, którzy żyją z dala od wielkiego świata i ludzi na małej wyspie. Są zdani wyłącznie na własne siły oraz na łaskę i niełaskę natury, głównie morza.

Jeśli Ś wzorując niniejszą książkę układem i formą na äWielkich dniach małej floty" Ś autor nie uwypuşklił może odrębności struktury Marynarki Handlowej w porównaniu z Marynarką Wojenną oraz Ś biorącej swe źródło z innych zwyczajów, warunków pracy i życia oraz tradycji Ś odrębności służby, a może i odrębności charakteru i mentalności marynarzy floty handlowej, to stało się to niewątpliwie dlatego, że ponad wszystkie te różnice wybijało się jedno zasadnicze podobieństwo, zgodnie cechujące marynarzy obu ämałych flot": tak samo jak na äOrle", äPiorunie" i äBłyskawicy", tak też i na äWarszawie", äNarwiku" i äBatorym", żeby symşbolicznie wymienić tylko kilka polskich okrętów i statşków, marynarze przepojeni byli niepokonanymi -trudaşmi wojny i przeciwnościami losu duchem. Podobnie też Ś oprócz dział, moździerzy czy karabinów maszynoşwych Ś uzbrojeni byli w nieugiętą wolę walki. Kazała im ona dać z siebie wszystko, bez reszty, do końca. Właśnie też dzięki temu nasza flota' handlowa, podobnie jak wojenna dokonała wielu pięknych czynów, tak barşdzo wyrastających jakościowo i ilościowo ponad średşnią Ś jeśli tak można powiedzieć Ś normę, że zwróciła na siebie uwagę sojuszników. Charakterystycznym i wyşmownym tego przykładem niech będą słowa, które w czasie wojny usłyszał jeden z oficerów Polskiej Maşrynarki Wojennej od przygodnego brytyjskiego towaşrzysza podróży na temat polskiej floty: äNie przypuszczałem przedtem, że Polacy mają tak liczną flotę. Nie ma kampanii, nie ma inwazji lub jaşkiejkolwiek większej imprezy morskiej, by nie słyszało się o udziale polskich statków. Ewakuowaliście Dunşkierkę, słyszałem o Was tu bitwie o Norwegię, przewoşziliście nasze dzieci do Australii, woziliście nam sprzęt do dalekich Indii. Stale wymienia się obecność Waszej floty w bitwie o Atlantyk. Wozicie nawet sprzęt do arktycznego rosyjskiego portu Murmańsk. Wasz tonaż musi być bliski co najmniej miliona". Tymczasem, jak wiemy, polska flota liczyła wówczas zaledwie drobną część (jedną ósmą) tego, co jej przypişsywano, i wielka była nie liczbą statków ani stanem liczebnym załóg, ale ich osiągnięciami, które możemy z dumą zaliczyć do pięknych kart w księdze naszych tradycji morskich. Tym, którzy karty te swoim trudem serdecznym a nierzadko i krwią zapisali, wszystkim uczestnikom działań II wojny światowej spod polskiej bandery handlowej, a szczególnie wdzięcznej pamięci spoczywających) na cmentarzyskach podwodnych, poświęcona jest ta książka.

Kto dziś otwiera Dywizjon 303 i zabiera się do czytania tej książki, niech nie zapomina, że spełniała ona tylko rolę jednego z polskich żołnierzy drugiej wojny światowej, że nie miała być niczym innym jak żywym sprawozdaniem z placu boju, ujętym w formę literacką przez człowieka o gorącym sercu. Właśnie jako dokument-sprawozdanie, a nie dzieło literatury, książka mogła spełnić zadanie wyznaczone jej przez autora.